«Μου τα έχουν φέρει» μου είπε ο Χρήστος εμφανώς συγκινημένος.

«Έρχομαι τώρα»… του απάντησα.

Καθώς έφτασα στην κλινική παρέλαβα με βουρκωμένα μάτια την τεφροδόχο με τις στάχτες της Ελπίδας. Δύσκολο να πιστέψει κανείς πως 17 χρόνια αναμνήσεις μπορούν να χωρέσουν σε ένα δοχείο λίγο μεγαλύτερο από την παλάμη μου. Ωστόσο ένοιωθα, πως η Ελπίδα θα ήταν πλέον για πάντα μαζί μου….

Δυστυχώς, κανείς δεν με είχε προειδοποιήσει πως ο θάνατος ενός κατοικίδιου μπορεί να είναι μια πραγματικά τραυματική εμπειρία σε βαθμό που να δημιουργήσει κενό στη ζωή.

Ακόμα και σήμερα, που τα σκοτάδια έχουν εξαφανιστεί και απομένει μόνο η γλυκιά ανάμνηση,
όταν την θυμάμαι και νιώθω τα μάτια να υγραίνουν, η μοναδική άμυνα που έχω είναι η σιγουριά
ότι τρέχει κάπου ευτυχισμένη με τους φίλους της, την Λάικα, τον Κάρλο, τον Άρη, την Ούμα τον
Ρούπι και τα τρελά, ατελείωτα παιχνίδια που πρέπει να κάνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ
περιμένοντας να ανταμώσουμε ξανά….

Η πρώτη γνωριμία…

Ημερομηνία Γέννησης 15.07.2004, Ράτσα: Golden Retriever, Χρώμα: Golden έγραφε το βιβλιάριο υγείας. “Να την προσέχεις και θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος” μου είπε ο εκτροφέας καθώς παραλάμβανα κλουβιά, λουριά, τροφή και όλα τα σχετικά. «Σίγουρα» απάντησα μονολεκτικά και ταυτόχρονα ανήσυχα, καθώς βάδιζα πλέον στον κόσμο της ιδιοκτησίας σκυλιών.

Και κάπως έτσι αρχίζει η δεκαεπτάχρονη περιπέτεια με την Ελπίδα.

Θυμάμαι τόσο έντονα την πρώτη φορά που ήρθε στο διαμέρισμα. Μπήκε με τόση χαρά και ανυπομονησία να ανακαλύψει αυτό που εμείς οι άνθρωποι αποκαλούμε σπίτι.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά και τον ενθουσιασμό της κάθε φορά που με έβλεπε να ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος. Αμέσως να τρέξει και να ξαπλώσει στα πόδια προφέροντας την κοιλιά της για το προσδοκώμενο χάδι, υποδηλώνοντας ταυτόχρονα την αγάπη και την εμπιστοσύνη της. Ήτανε πράγματι μαγικό ένα χρυσό πλασματάκι να μην κουράζεται ποτέ να σου δείχνει την αγάπη του. Ακόμα και 5 λεπτά να έλειπα, όταν γυρνούσα ήταν σαν να είχε να με δει αιώνες…

Γενικά, χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός και πολύ googlarisma μέχρις ότου να κατανοήσω, τα μηνύματα που προσπαθούσε να μου μεταδώσει μέσω της γλώσσας του σώματος της όπως: «“Είναι ώρα για παιχνίδι, Σε παρακαλώ έλα και ασχολήσου μαζί μου… Σε περιμένω” «είμαι πεινασμένη, διψασμένη αγχωμένη φοβισμένη» και άλλα πολλά.

Ταυτόχρονα, ρούχα, τραπέζια, καρέκλες, καλώδια, τηλεκοντρόλ, γυαλιά, κρεβατάκια, παντόφλες παπούτσια και άλλα πολλά, γίνονταν συχνά πυκνά «θύματα» της ανεξάντλητης περιέργειας της Ελπίδας.

Όποτε ήθελε να παίξει, έφερνε το παιχνίδι της στο στόμα της και χτυπούσε επιτόπου τα ποδαράκια της σαν μικρό παιδί. Σαν να έλεγε: «Άντε θα σηκωθείς;» Όταν ήθελε παραπάνω σημασία ερχότανε και τρύπωνε την υγρή μουσούδα της κάτω από την παλάμη μου σκουντώντας με, ενώ όταν κοιμότανε, συνήθως κουνούσε τα πατουσάκια της σαν να έτρεχε, γαυγίζοντας σιγανά.

Και ύστερα ήταν και το χάδι. Η επαφή με το άγγιγμα, κάτι που μπορεί να λείπει σε κάποιο ο οποίος μένει μονός. Εγώ πάντα την έβρισκα μέσα από την επαφή με την Ελπίδα η οποία ήταν πάντα εκεί άμεσα και δεκτικά, μια σταθερότητα χαράς και συναισθηματικής αλληλοϋποστήριξης.

Και αν καμιά φορά δεν είχα όρεξη ή ήμουν πεσμένος ψυχολογικά η μικρή Ελπίδα ήταν το τέλειο αγχολυτικό. Μόλις μερικά λεπτά μαζί της αρκούσαν για να αισθανόμουν λιγότερο στρες και μικρότερη στεναχώρια.

H Ελπίδα μεγαλώνει…

Σύντομα η μικρή Ελπίδα μεγάλωσε και έγινε γνωστή σε όλη την γειτονιά δίνοντας μου ταυτόχρονα την ευκαιρία να γνωρίσω πρόσωπα που σημάδεψαν στην πορεία την ζωή μου, χαράζοντας μου χιλιάδες όμορφες εικόνες στον πίνακα των αναμνήσεων μου.

Ιδιαίτερα για αυτό, Ελπίδα μου, θα σου είμαι για πάντα ευγνώμων.

Βόλτες, ταξίδια, εξορμήσεις, επισκέψεις στον κτηνίατρο και πολλά άλλα προστέθηκαν στο πρόγραμμα μου. Οι κοινωνικές σχέσεις και συναναστροφές αυξήθηκαν γεωμετρικά, ενώ η αλληλοεπίδραση με άτομα διάφορων ασχολιών, κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου με γεμίζαν εμπειρίες και διάθεση για ζωή.

Η Ελπίδα γερνάει…

Και κάπως έτσι όμορφα, ήρεμα και γλυκά περνούσαν τα χρόνια με την Ελπίδα συντροφιά. Και όπως όλοι μεγαλώνουμε και γερνάμε, το ίδιο και ο πιστός μας φίλος. Αυτό το αξιολάτρευτο μικρό κουτάβι που μεγάλωσε μαζί μου, άρχισε πλέον μετά τα 10 χρόνια να δείχνει σημάδια γήρανσης, σωματικής και ψυχικής.

Η θολότητα των ματιών, η εμφάνιση των άσπρων τριχών στην μουσούδα της, η επιβράδυνση και η δυσκολία στην κίνηση ήταν μερικά από τα πολλά σημάδια τα οποία υποδήλωναν πως ο χρόνος άρχισε, δυστυχώς, να μετράει αντίστροφα.

Και είναι εδώ που αντιλαμβάνεσαι πως έγινες καλύτερος άνθρωπος, αφού προτεραιότητα σου δεν εισαι πλέον ο εαυτός σου, αλλά μέλημα σου πλέον είναι να εξασφαλίσεις την καλύτερη δυνατή διαβίωση του κατοικίδιου κάνοντας το να νοιώσει όσο το δυνατόν περισσότερη ασφάλεια.

Ακόμη και όταν η αρθρίτιδα την άφησε σχεδόν παράλυτη στα πισινά της πόδια, στα θολά της ματιά μπορούσες να διακρίνεις την αγάπη και την συμπόνια προς το πρόσωπο μου, ενώ ταυτόχρονα ένιωθες την αγωνία της και την λύπη της για την κατάσταση που περνούσε.

Μια ψυχή πάντα εκεί για μένα.

Μπορώ να πω πως η Ελπίδα ένιωθε τα πάντα, θυμίζοντας πως η αγάπη δεν μπορεί να μετρηθεί με υλικά αγαθά, παρά μόνο με συναισθήματα.

Δεν ξέρω  κατά πόσο η Ελπίδα με έκανε «καλύτερο άνθρωπο» αλλά σίγουρα με έκανε πιο υπεύθυνο.

Και αν με ρωτούσαν τι θα πρέπει πάνω από όλα να χαρακτηρίζει ένας νέος ιδιοκτήτης σκύλου, θα απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη «υπευθυνότητα».

Το να είστε υπεύθυνος ιδιοκτήτης σκύλου είναι να δεσμευτείτε στο σκυλί σας για τη ζωή και να δεχτείτε την ευθύνη για τις ενέργειες του αφού είναι γεγονός πως ένα ζωάκι στο σπίτι δεν είναι μόνο χαρά αλλά έχει και διάφορες ανάγκες που είσαι υποχρεωμένος να εκπληρώσεις.

Έτσι, λοιπόν, αν όντως αγαπάς τα ζώα, γίνεσαι αυτομάτως υπεύθυνος. Είναι ένας τρόπος να μάθεις να αναλαμβάνεις ευθύνες. Επιπλέον, γίνεσαι πιο ήρεμος και υπομονετικός.

Τώρα, αν με ρωτήσουν τι είναι το πιο δύσκολο πράγμα όταν έχεις ένα σκύλο, θα  απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη το αντίο.

Για την Ελπίδα

15.07.2004 – 25.05.2021

Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην Ελπίδα στον Φούριο και στους υπόλοιπους 4 απογόνους της που ελπίζω ο θεός να τους έχει καλά, στην Λάικα, στον Κάρλο, στον Άρη, στην Ούμα στον Ρούπι, καθώς και σε όλα εκείνα τα υπέροχα πλάσματα που ομορφαίνουν τη ζωή και την καθημερινότητά μας.

 Επίσης είναι χαρισμένο σε όλες και όλους εσάς που δίνετε την αγάπη σας όχι μόνο στους σκύλους, αλλά και σε κάθε ζωάκι που έχει ανάγκη από στοργή και ασφάλεια. Μην σταματήσετε ποτέ να το κάνετε.